Od zarania państwowości granica była ważnym elementem bezpieczeństwa, wyznaczając zakres terytorialnej jurysdykcji władz, tworząc barierę przed zagrożeniami zewnętrznymi i regulując międzynarodowy przepływ osób i towarów. W stanach nadzwyczajnych granica przekształcała się instytucję określającą przestrzeń swobody działań władz państwowych w celu egzekwowania szczególnych środków i metod rządzenia. W odniesieniu do zagrożeń zewnętrznych, takich jak zbrojna agresja, nasilone ruchy migracyjne, zorganizowane grupy przestępcze lub zagrożenia zdrowotne, granica stawała się linią frontową, wzdłuż której państwo stawiało opór, dążąc do zapewnienia nienaruszalności swego terytorium. Pandemia COVID-19 potwierdziła, że swobody i ułatwienia w międzynarodowym ruchu transgranicznym są warunkowe i nie mogą ograniczać suwerennego prawa państw do ochrony swego terytorium i granic.

System nowoczesnego ratownictwa medycznego w Polsce powstał pod koniec lat 90. ubiegłego wieku wraz z przyjęciem pakietu rozwiązań w ramach rządowego programu polityki zdrowotnej „Zintegrowane Ratownictwo Medyczne”, zaplanowanego do realizacji w latach 1999–2003. Osią działań podjętych według programu stało się utworzenie instytucjonalnej sieci odpowiedzialnej za świadczenia medycznej pomocy bezpośredniej na miejscu zdarzenia i w trakcie transportu do punktu przeznaczenia, gdzie zainicjowane działania będą kontynuowane, intensyfikowane i rozszerzane.

Istotą sprawnego systemu zarządzania opartego na administracji publicznej (tj. wójcie, staroście, prezydencie, wojewodzie, premierze) jest przekształcenie potencjalnego chaosu we współpracę, która zmierza do zapewnienia społeczeństwu przetrwania i rozwoju. Chaos, który wywołuje zaistniałe zagrożenie, identyfikuje się z kryzysem występującym w wielu dziedzinach działalności praktycznej. Różnice w podejściu do definiowania sytuacji kryzysowej i kryzysu przyczyniły się najprawdopodobniej do rozwoju na tak dużą skalę wirusa SARS-CoV-2, który wywołał chorobę zwaną potocznie COVID-19 (ang. Coronavirus Disease 2019). Różne rozumienie zaistniałego zagrożenia spowodowało stosowanie przez różne państwa odmiennego sposobu przeciwdziałania i zwalczania kryzysu zdrowotnego, a w konsekwencji kryzysu gospodarczo-społecznego.