9 listopada 2017 r. Sejm uchwalił ustawę, która znacząco rozszerzyła nadzór ministra spraw wewnętrznych nad podległymi służbami: Policją, Strażą Graniczną, Służbą Ochrony Państwa oraz Państwową Strażą Pożarną. Poza dodatkowymi kompetencjami nadzorczymi powołano nowe instytucje: Inspektora Nadzoru Wewnętrznego i Biuro Nadzoru Wewnętrznego. Wiele z ustawowych rozwiązań odnośnie nadzoru ma charakter bezprecedensowy w polskim systemie prawa.

„Jeśli służba nie posiada dobrze zdefiniowanej koncepcji strategicznej, społeczeństwo i przywódcy polityczni nie będą zorientowani co do jej rzeczywistej roli (…) i niechętni lub wrodzy wobec jej roszczeń …” Te słowa znalazły się w 1954 roku we wstępie do eseju National Policy and The Transoceanic Navy autorstwa Samuela P. Huntingtona. Poziom dyskusji nad strategią i – stanowiącym następstwo jej przyjęcia – przyszłym kształtem Polskiej Marynarki Wojennej zdaje się potwierdzać słowa amerykańskiego politologa. W poniższym tekście zawarto analizę dwóch koncepcji modernizacji i wykorzystania Polskiej Marynarki Wojennej (PMW) w systemie bezpieczeństwa państwa, zawarte w dokumentach aspirujących do rangi strategicznych, widziane przez pryzmat incydentów z udziałem sił morskich, jakie miały miejsce na europejskich wodach w ostatnich miesiącach.

Jednym z głównych celów rządzącej Turcją od 2002 roku Partii Sprawiedliwości i Rozwoju (tur. Adalet ve Kalkınma Partisi - AKP) było zdobycie dominującej pozycji w muzułmańskim kręgu kulturowym. Działając aktywnie w sferze politycznej, gospodarczej i społecznej, Republika Turcji jeszcze dekadę temu uznawana była za lidera świata islamu. Kluczową rolę w tym procesie odegrał Ahmet Davutoglu, twórca nowej koncepcji tureckiego zaangażowania w regionie, a następnie skuteczny minister spraw zagranicznych. Jednak w wyniku niekonsekwentnej polityki w okresie Arabskiej Wiosny, osiągnięcia tureckiej dyplomacji zostały zaprzepaszczone. Obecnie Turcja postrzegana jest wśród swoich bliskowschodnich partnerów jako państwo negatywnie wpływające na poziom bezpieczeństwa w regionie. W związku z porażką swojej polityki w najbliższym sąsiedztwie, Turcja od dwóch lat koncentruje się na poprawie relacji z państwami muzułmańskimi w Afryce.