W analizie przybliżono zaangażowanie polskich kontyngentów wojskowych w operacje wielonarodowe prowadzone przez Sojusz Północnoatlantycki. W okresie poprzedzającym polską akcesję do NATO, kontyngenty WP wykonywały głównie zadania operacyjne i logistyczne na Bałkanach. Na początku XXI stulecia polskie kontyngenty wojskowe realizowały głównie zadania: operacyjne w operacji ISAF w Afganistanie (2007-20014); szkoleniowe w operacjach NTMI-I w Iraku (2005-2009) oraz NTMI-A w Afganistanie (2009-2014); kontroli przestrzeni powietrznej państw bałtyckich w ramach operacji „Baltic Air Policing” (od 2006 – udział rotacyjny); szkoleniowo-doradcze w ramach operacji „Resolute Support” w Afganistanie (od 2014) oraz zadania szkoleniowo-ochronne na wschodniej flance NATO. W opracowaniu zaprezentowano udział polskich kontyngentów wojskowych w operacjach Sojuszu w wymiarze ilościowym oraz specyfikę wykonywanych zadań, z uwzględnieniem konsekwencji i wyzwań stojących przed nimi.

Współpraca miast i regionów z Europy i Ameryki Łacińskiej długą tradycję. Jej początki w Europie sięgają okresu po zakończeniu II wojny światowej , kiedy to doszło do ukonstytuowania się praktyki współpracujących miast bliźniaczych (city twinning), celem odbudowania zaufania w powojennych relacjach społeczeństw wrogich państw. W 1996 r. Komisja Europejska przyjęła pierwszy horyzontalny program zdecentralizowanej współpracy dla Ameryki Łacińskiej – program URB AL – otwierając tym samym drogę do finansowania wspólnych projektów miast i regionów obu kontynentów. Wdrożony w 1997 roku, program URB AL aż do 2013 roku stanowił główne wsparcie finansowe kooperacji miast i regionów z obydwu kontynentów.

Tradycyjne pojmowanie tożsamości żołnierza opiera się o dwie główne konceptualizacje: wojownika (ang. warrior) i strażnika pokoju (ang. peacekeeper). Obie konceptualizacje są ściśle powiązane z kontekstem i typem zadań wykonywanych przez siły zbrojne – kolejno z zaangażowaniem w działania wojenne i z udziałem w misjach pokojowych. Jednakże, we współczesnym złożonym i dynamicznym środowisku bezpieczeństwa oraz biorąc pod uwagę wewnętrzne zróżnicowanie sił zbrojnych, ten podział przestaje być wystarczający. Niniejsza analiza stanowi pierwszą część rozważań na temat konceptualizacji tożsamości wojskowej i koncentruje się na jej dwóch bardziej tradycyjnych formach: wojownika i strażnika pokoju. Elementy składowe tych dwóch form stanowią fundament dla różnorakich, bardziej zniuansowanych konceptualizacji tożsamości wojskowej.