Forecasting the course of the Russo-Ukrainian war is like reading tea leaves. Nevertheless, it is worth doing it not only to practice assessing new phenomena but also to contribute to the variety of explanations. Thus, in our opinion, there is no end to this war in sight at the moment. A long-term armistice is unlikely, as both sides believe that they have reasons to continue fighting. The “Korean-style” semi-permanent solution, a sort of well-established peace without a permanent solution, is more likely. Still, it would require Russia to redefine its definition of victory, which represents a very distant possibility. The same goes for any lasting political solution. All in all, any long-term cessation of hostilities would require one or both sides to redefine their respective policies, which seems unlikely in the near term.

Komentarz odnosi się do realizacji w ostatnim czasie czynności związanych z operacyjnym rozpoznaniem schronów i miejsc doraźnego schronienia dla ludności, co jest wynikiem trwającej wojny w bezpośrednim sąsiedztwie naszych granic oraz możliwości rozprzestrzenienia się konfliktu zbrojnego na kolejne państwa Europy Wschodniej. Wobec występującej stagnacji w zakresie rozwiązań systemowych omawianego problemu, konieczne jest przyjęcie koncepcji oraz kierunków działania w zakresie uregulowania problematyki, którą obejmuje komentarz.

Wojna w Ukrainie, która trwa już blisko trzy miesiące, niesie ze sobą wielowymiarowe konsekwencje nie tylko dla stron konfliktu. Mając na uwadze fakt znacznego uzależnienia od rosyjskich surowców energetycznych niektórych państw europejskich, zarysowuje się poważny problem związany z ich bezpieczeństwem energetycznym. Niestety, dopiero zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości dokonane przez rosyjskiego agresora w Ukrainie, uświadomiły europejskim decydentom skalę zagrożeń dla stabilności regionalnej. Obnażyły wątłe fundamenty relacji polityczno-ekonomicznych z reżimem Putina, opartych w głównej mierze na lukratywnych interesach gospodarczych. Oczywiście, nie tylko Rosjanie osiągają korzyści ze sprzedaży surowców energetycznych, z racji uzależnienia rozwoju gospodarek wielu państw od importowanej ropy czy gazu. Niemniej jednak funkcjonująca już od wielu dekad „symbioza” energetyczna uśpiła czujność wielu państw. Jednym z nich są Niemcy – czwarta gospodarka na świecie, kluczowe państwo Unii Europejskiej.