System nowoczesnego ratownictwa medycznego w Polsce powstał pod koniec lat 90. ubiegłego wieku wraz z przyjęciem pakietu rozwiązań w ramach rządowego programu polityki zdrowotnej „Zintegrowane Ratownictwo Medyczne”, zaplanowanego do realizacji w latach 1999–2003. Osią działań podjętych według programu stało się utworzenie instytucjonalnej sieci odpowiedzialnej za świadczenia medycznej pomocy bezpośredniej na miejscu zdarzenia i w trakcie transportu do punktu przeznaczenia, gdzie zainicjowane działania będą kontynuowane, intensyfikowane i rozszerzane.

Wprowadzenie systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego (PRM) stało się wymogiem koniecznym ze względu na efektywną realizację publicznej polityki ochrony zdrowia w zakresie reakcji na zdarzenia nagłe, zagrażające podstawowym funkcjom życiowym pacjenta. Przyjęte w polskich warunkach rozwiązania wynikały zarówno z sięgającej jeszcze końca XIX wieku krajowej tradycji udzielania pomocy w sytuacjach wystąpienia nagłego urazu czy zachorowania, jak i ze światowych standardów oraz trendów rozwojowych w dziedzinie medycyny ratunkowej.

Zapraszamy do lektury i śledzenia kolejnych publikacji, które ukażą się w specjalnej serii „COVID-19”.