Komentarz nawiązuje do ochrony przeciwpożarowej jako elementu zarządzania bezpieczeństwem wewnętrznym państwa. Traktując zarządzania bezpieczeństwem jako proces systemowy, wskazuje na potrzebę nie tylko tworzenia prawa, czy też zwiększania sankcji karnych za nieprzestrzeganie przepisów przeciwpożarowych, ale również na tworzenie zadaniowej współpracy instytucjonalnej, przy zaangażowaniu osób będących użytkownikami obiektów. Przedstawiając determinanty odnoszące się do potrzeby wzmożenia edukacji na rzecz bezpieczeństwa oraz powiązania obligatoryjnego ubezpieczeń budynków z faktycznym stanem bezpieczeństwa pożarowego, przyjmuje koncepcję systemowego, a nie punktowego zarządzania bezpieczeństwem, którego sprawność i efektywności jest zdecydowanie niższa i kosztowniejsza.

W ciągu ostatnich miesięcy jednym z głównych problemów polityki bezpieczeństwa państwa była wysokość uposażeń formacji mundurowych. Rada Ministrów ustala przeciętne uposażenie funkcjonariuszy w ten sam sposób, oddzielnie dla każdej z trzynastu formacji. Rozbieżności w wynagradzaniu poszczególnych z nich pozwalają jednak na stawianie pytań o kryteria rządowych podwyżek.

Bacznych obserwatorów bezpieczeństwa europejskiego zelektryzowała wiadomość o projekcie utworzenia Szkoły Wywiadu Unii Europejskiej w ramach stałej współpracy strukturalnej w obrębie wspólnej europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony. Taka decyzja zapadła 19 listopada br. w Brukseli na spotkaniu ministrów obrony i spraw zagranicznych państw członkowskich UE. Ministrowie reprezentujący 25 państw uczestniczących w stałej współpracy strukturalnej (Permanent Structured Cooperation – PESCO) przyjęli 17 nowych projektów dotyczących bezpieczeństwa i obronności, a jednym z nich jest inicjatywa Wspólnej Szkoły Wywiadowczej UE (Joint EU Intelligence School - JEIS). Media specjalizujące się w tematyce europejskiej natychmiast podchwyciły tę informację, epatując opinię publiczną obrazem „szkoły szpiegów” i „unijnej akademii wywiadowczej”. Projekt JEIS ilustruje potrzeby i ograniczenia unijnej współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony, a zarazem wskazuje na wyzwania i zagrożenia, z którymi państwa członkowskie muszą się zmierzyć w nadchodzących latach. Budzi jednak wiele wątpliwości dotyczących jego założeń oraz możliwości realizacji.