W działaniach związanych z ograniczaniem rozprzestrzeniania się koronawirusa uczestniczą wszystkie ogniwa systemu bezpieczeństwa RP. Pandemia całkowicie zdominowała doniesienia medialne ostatnich tygodni, wywołując szereg pytań o stan państwa i skuteczność jego instytucji. Do tablicy wywołane zostały także służby specjalne, tradycyjnie krytykowane naprzemiennie za słabość i wszechwładność. Warto przyjrzeć się bliżej temu, do czego faktycznie mogą przydać się w nadwiślańskiej pandemicznej rzeczywistości.

W przypadku wystąpienia sytuacji kryzysowej podstawowym celem działania jest minimalizowanie oraz likwidowanie zagrożenia. Ma to na celu przede wszystkim ograniczenie strat ludzkich i materialnych. Nie ulega wątpliwości, że dobra organizacja działań związana jest z poprawnością planowania uwzględniającego kryterium czasu, które obejmuje czas podjęcia i wprowadzenia w życie decyzji ograniczających rozwój zagrożenia. Czas jest bowiem jednym z podstawowych czynnikiem wpływającym na efektywności systemu zarządzania kryzysowego. W oparciu o wstępną analizę procesu decyzyjnego w poszczególnych państwach, autor stawia tezę, iż w obecnej sytuacji rozprzestrzeniającego się koronawirusa 2019-nCoV nie zostało spełnionych wiele warunków odnoszących się do zapewnienia bezpieczeństwa i skutecznej ochrony ludności w aspekcie kryterium czasu.

Od początku 2020 r. zmienili się szefowie trzech z pięciu służb specjalnych. Nowymi szefami zostali: Marek Łapiński (SWW), Krzysztof Wacławek (ABW) i Andrzej Stróżny (p.o. szefa CBA). W prasie opisano prawdopodobne przyczyny zmian w kierownictwie służb specjalnych i dotychczasową karierę zawodową nowych szefów. Mniej uwagi poświęcono ich pozycji w strukturze administracji publicznej. W komentarzu skupiono się na określeniu prawnego statusu szefów służb specjalnych. Ma to kluczowe znaczenie dla oceny polityki związanej z obsadą tych stanowisk.