Tekst stanowi trzecią część mini-serii poświęconej tożsamości wojskowej i poświęcony jest „strażnikowi pokoju” (ang. peacekeeper). Głównym kontekstem kształtującym ten typ tożsamości są ogólnie rozumiane operacje pokojowe. Zadania typowe dla tego typu zaangażowania sił zbrojnych mają często charakter niekinetyczny, czy wręcz policyjny i obejmują między innymi patrolowanie, monitorowanie zawieszenia broni, wspieranie działań humanitarnych i odbudowy kraju, a także rozbrojenie, demobilizację i reintegrację byłych kombatantów. Ukształtowana w takich warunkach tożsamość „strażnika pokoju” opiera się zatem na takich normach i wartościach jak szacunek do ludzkiego życia i godności, poszanowanie praw człowieka, zrozumienie dla odmienności kulturowej, a także pewna doza powściągliwości zwłaszcza w odniesieniu do stosowania siły.

Dwie głośne w ostatnich miesiącach afery doprowadziły do wzrostu zainteresowania tematem cyberbezpieczeństwa nad Wisłą. Zaowocowały także szybkimi zmianami prawa przeforsowanymi przez rząd. Konkurencyjne propozycje postanowiła złożyć opozycyjna lewica. Autorzy projektu ustawy o Agencji Cyberbezpieczeństwa postulują utworzenie nowej służby specjalnej, która w niektórych sprawach miałaby zastąpić Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, a w innych – pełnomocnika rządu do spraw cyberbezpieczeństwa. Pozycja systemowa agencji, jej zadania, kompetencje i struktura zostały opisane i uzasadnione w sposób szczątkowy lub wadliwy. Nawet podzielając niektóre diagnozy projektodawców, trudno przyznać im rację, że proponowana ustawa przyczyniłaby się do wzmocnienia systemu cyberbezpieczeństwa.

Natura konfliktu poniżej progu wojny, który w sztuce wojennej obecny był w zasadzie od zarania dziejów, ulega współcześnie przyspieszonej ewolucji i nabiera szczególnego znaczenia. Ewolucja współczesnego pola walki, strategii prowadzenia działań czy wreszcie reformowania sił zbrojnych spowodowała, że znaczenie prowadzenia działań poniżej progu wojny zaczyna w regionie Europy Środkowej i Wschodniej stawać się istotnym paradygmatem dla rozważań o przyszłej i zarazem najbardziej prawdopodobnej formie nadchodzącego konfliktu. Analiza modus operandi działań Federacji Rosyjskiej na Ukrainie w ramach operacji na Krymie w 2014 roku i w późniejszym okresie pokazuje, jak zdolności do działania poniżej progu wojny mogą być istotne na współczesnym polu walki, jakże odmiennym od tego, do którego przywykliśmy.